/RECENZJA/: GIANLUCA MAGRI, REBORN (2018)

Wykonawca: Gianluca Magri

Album: Reborn

Rok: 2018 (premiera 23.02)

Muszę przyznać, że z solową EP-ką Gianluki Magriego, byłego gitarzysty Phaith, mam niezły orzech do zgryzienia. Nie ulega wątpliwości, że „Reborn” jest krążkiem naprawdę niezłym. Jedynym dowodem na to jest jednak nie trzeźwa merytoryczna ocena pięciu umieszczonych utworów, a raczej ogólne wrażenie całości. I to i tak dość mgliste.

 Głównym problemem „Reborn” jest bowiem to, że poszczególnym kawałkom brakuje tego, czego niemalże wymaga się od płyt gitarzystów solowych – ognia, riffów i graniczących z przyzwoitością gitarowych wyczynów. Tymczasem pierwszym skojarzeniem podczas słuchania utworu tytułowego jest… nieco tandetna muzyka z reklam kurortów narciarskich. Serio. Dopiero pod koniec naprawdę słyszymy gitarę w całkiem niezłej formie. Przypadek „Reborn” dobrze odzwierciedla również inne mniej lub bardziej problematyczne krosty na gładkiej powierzchni płytki. Choć bowiem krążka słucha się przyjemnie, utwory nie tylko nie pozostają w pamięci, ale i są również zbyt mdłe, by w odpowiedni sposób oddać umiejętności samego twórcy. Te, rzecz jasna, nie budzą tymczasem żadnych zastrzeżeń, co słychać na ciekawym „Cloudbreaker” czy dziwacznym „Snowballed”.

Gdyby jednak ktoś poprosił mnie o scharakteryzowanie poszczególnych utworów, poddałabym się bez bicia. Być może dobrym rozwiązaniem dla stylu muzycznego, jaki obrał Magri byłyby po prostu półgodzinne krajobrazy muzyczne, w których Włoch mógłby zawrzeć wszystko to, co podoba mu się najbardziej. W pięciu i sześciu minutach nie do końca się to udaje. I choć dobrym zakończeniem „Reborn” jest akustyczne i spokojniejsze „Atlas Bound”, to także i ten utwór nie spełnia poniekąd swojej roli jako okołorockowy kawałek per se. „Rebort” to bez wątpienia muzyka dobra do puszczania w restauracjach, na lotniskach i przez koncertami, ale jako indywidualnym tworom scenicznym zdecydowanie brakuje im pazura, który mógłby upodobnić kompozycję do twórczości Whitesnake czy Led Zeppelin. Choć słychać, że do rockowej zadziorności Magri jak najbardziej byłby zdolny – tym większa szkoda, że nie udało mu się udowodnić tego w pełni na „Reborn”

Summary: Combining both acoustic melodies and more powerful compositions, Magri’s material would definitely be more convincing as daydream-like soundscapes (acoustic “Atlas Bound”). The abilities of the guitarist himself are absolutely above-average, but are not used in the way that would present the talent to the listeners. Although not a bad EP, „Reborn” lacks originality and the rock’n’roll fire, which would make the songs catchier and more likely to stay in the listeners’ heads.

Ocena: 3/5